Bir tek gokyuzunu gordum, gozlerinden daha derin.

Hayatta iki cesit insan var, mucizelerin her yerde olduguna inanalar ve henuz seni tanimamis olanlar.

Oturdugu pencere kenarinda dalip gitmisti dusuncelere. Hem hic aklina getirmek istemedigi hem de hic aklindan atamadigi, kendisiyle savasa tutustugu dusunceler, bir turlu birakmak bilmiyordu onu. "Simdi ne yapmali?" derken buluverdi kendisini, cayindan bir yudum daha aldi ve bir kez daha bu sefer ustune basa basa yineledi "Ne yap-ma-li sim-di?"

Evin caddeye bakan kosesine sanki yanlislikla konduruluvermis gibi duran bu pencere, pencerenin onundeki  boslugu doldurmaktan ote daha da bos gosteren  ihtiyar koltuk ve  koltugun hemen yaninda duran, koltuga gore cok buyuk ama ustundekilere gore cok kucuk kalmis sehpa ile bu kose, onun en cok kendisi oldugu yerdi. Eve girdikten kisa bir sure sonra istemsizce kendini orda buluyordu her seferinde. Aklinda tum sorular burda berraklasiveriyordu sanki, berrak sorular sorgulari getiriyordu her seferde.

Sehpaya takildi gozleri, not defterini aldi eline. Akli karismaya basladiginda unutmamak icin not aldigi yapilacaklar listesine goz atti. Cok eksik gorunmus olmali gozune, kaleme uzandi. Yazmaya hazirlanirken agzindan dokulen son cumle sanki agir cekimde odayi boylu boyuna asmis ve karsi duvardan usulca yansiyip oyalana oyalana ayni yolu geri katetmis gibi yeniden duydu soylediklerini. Ne yapmali simdi?

cok uzun bir yolculugun hikayesi bu...
oylesine uzun ki, artik yolculugun bir yere varmak icin yailiyor olmasindan oteye gectigi...
ah, bu atesin ilk kez kalbimi yaktigi an, ah bir bilsen, nasil bir tutkuydu gitmek. "gitmek..." diye yazmistim, "ama bir yere varmak icin degil, sirf gitmek icin gitmek".
Mesafeler cok buyuktu o zaman, bildigim hic bir oykuyle kiyaslayamayacagim kadar, cunku bilmiyordum hedefi, son adresi, varilacak yeri bilmiyordum. belki de o yuzden varmak icin degil, sirf gitmek icindi gitmek. hatirladigim son siirde;
' gidiyorum
senden aldigim herseyi sana birakip,
sehrin tum sokaklariyla vedalasip
gidiyorum'
demistim ve ertesi gun eklemistim;
'gidiyorum desem de aldirma
ben yine sende kaliyorum'

bitmek bilmeyen bu yolculugun birkac farkli duraginda gormustum seni. gordugum her seferde adresi buldum sanmistim.

yol bitmedi hala, mesafeler binlerden buyuk, hasret dile getirince kalbimi yakacak kadar.

ama az once birsey oldu.
sanki cozuverdim bilmeceyi
sanki aciliverdi tum dugumler...
az once bir sey oldu
az once aynaya baktim, seni gordum.
az once aynaya baktim seni sevdim.

MK